Geplaatst op

‘Van licht en donker’ van A.H.J. Dautzenberg en Diederik Stapel: meanderende filmcollages

tumblr_inline_pektx6k9ZF1s0xvfa_540

In het historische pand aan de Willem II Straat 29 in Tilburg is sinds 1916 een bioscoop gevestigd. In al die jaren kreeg het filmhuis namen als ‘Nieuwe Bioscoop’, ‘Willem II-theater’, ‘Cinema Royal’, ‘Ambassade’ en ‘Camera’. Vanaf 1982 werd dat ‘Cinecitta’, naar de beroemde filmstudio’s in Rome. In 2016 was het precies honderd jaar geleden dat in de grote zaal van de ‘Cinecitta’ voor het eerst een film werd vertoond, namelijk Salambò (1914) van Domenico Gaido, een verfilming van Flauberts klassieker. Om deze heugelijke vertoning te herdenken, schreven A.H.J. Dautzenberg en Diederik Stapel — sinds jaar en dag twee van de gretigste bezoekers van het filmtheater — een jaar lang wekelijks en om beurten een betoog over film en cinema op de blog van ‘Cinecitta’. Deze ‘impressies, interpretaties en autobiografische schetsen, afgewisseld met bijzondere bespiegelingen op de filmgeschiedenis’ zijn nu gebundeld onder de titel Van licht en donker. Maartje Wortel schreef een enthousiasmerend voorwoord. Lees verder “‘Van licht en donker’ van A.H.J. Dautzenberg en Diederik Stapel: meanderende filmcollages”

Geplaatst op

‘Cocaïne’ van Aleksandr Skorobogatov: de incompatibiliteit van de Russische schrijver

tumblr_inline_pekql9BLev1s0xvfa_540

In mijn bibliotheek staan tegenwoordig drie romans met de titel Cocaïne. In de twee oudste — uitmuntend baldadige boeken van Pitigrilli en Agejev, respectievelijk verschenen in 1920 en 1934 — vliegen de lijnen coke je rond de oren. In de derde, de meest recente roman van Alexsandr Skorobogatov, is er op de in het oog springende titel na nergens sprake van het ‘Bolivian Marching Powder’, om het met Jay McInerney te zeggen. Nee, hier is het boek zélf de trip. Dit buitensporig loflied op het kunstenaarschap tast in een onophoudelijke, prettig gestoorde stroom hallucinaties de grenzen van de verbeelding én van het Russisch absurdisme af. Lees verder “‘Cocaïne’ van Aleksandr Skorobogatov: de incompatibiliteit van de Russische schrijver”

Geplaatst op

‘Zakelijk bericht over het geluk een morfinist te zijn’ van Hans Fallada: de zenuw van de tijd doorprikt

tumblr_inline_pejdxtEmP71s0xvfa_540

Ik ben overal, ik ben alles, alleen ik ben de wereld en God ineen. Ik schep en ik vergeet en alles vergaat. O zingend bloed. Dring nog dieper tot me door, vriendin, breng me in nog wildere verrukking.

Zo omschrijft Hans Fallada (1893-1947) zijn grenzeloze liefde voor morfine, of ‘benzine’ zoals junks het extreem verslavende actieve bestanddeel van opium in hun straatlingo noemden. Een leven lang worstelde Fallada met zijn allesverterende verslaving aan alcohol en drugs. Lees verder “‘Zakelijk bericht over het geluk een morfinist te zijn’ van Hans Fallada: de zenuw van de tijd doorprikt”

Geplaatst op

‘De weergekeerde bloem’ van Wessel te Gussinklo: de opperste vrijheid van de leegte

tumblr_inline_pekp76GDqb1s0xvfa_540

Voor een roman van Wessel te Gussinklo (Utrecht, 1941) zit de literaire kritiek op het vinkentouw. Nieuw werk is alleen al door de zeldzaamheid ervan een gebeuren van formaat, zeker als het een roman betreft. In de 20ste eeuw publiceerde te Gussinklo slechts twee romans: zijn debuut De verboden tuin in 1986 en de roman die hem in literaire  kringen bekend maakte, het veelvuldig bekroonde De opdracht in 1995. In deze eeuw verraste hij vriend en vijand door in 2013 na bijna 20 jaar stilzwijgen op de proppen te komen met de roman Zeer helder licht, een van de eerste uitgaves van de toen gloednieuwe uitgeverij Koppernik. Te Gussinklo heeft duidelijk de smaak te pakken want nu, amper 3 jaar later, is er het uitstekende De weergekeerde bloem. Als toemaatje gooit Koppernik daar een herdruk van De opdracht bovenop. Lees verder “‘De weergekeerde bloem’ van Wessel te Gussinklo: de opperste vrijheid van de leegte”