ALL BY MYSELF is de neerslag in boekvorm van een kunstenaarsloopbaan, een opzienbarend parcours dat inmiddels ruim twintig jaar omspant. Een titel die vrij vertaald ‘helemaal alleen’ betekent, is in ieder opzicht raak gekozen voor een oeuvreboek dat een gul en uitgebreid overzicht wil geven van het werk van de Nederlandse fotograaf Martijn Doolaard (°Assenede, 1965). Het ‘zelf’ — lees ‘het individu’ — staat immers centraal in Doolaards werk en vormt ontegensprekelijk een van zijn belangrijkste thema’s. Het is bijgevolg weinig verwonderlijk dat nagenoeg al zijn foto’s portretten zijn, met bovendien hoogst uitzonderlijk meer dan één geportretteerde. Dat er tevens een aantal zelfportretten tussen zitten is evenmin een verrassing.
Lees verder “‘All by myself’ van Martijn Doolaard: de queeste van een visuele dichter”
Met de reeks portretten Holleken keert kunstenaar en fotograaf Martijn Doolaard (1966) terug naar Assenede, de landelijke gemeente waar hij is geboren en opgegroeid. Holleken — of ’t Holleken zoals de autochtonen steevast zeggen — is de tot de verbeelding sprekende naam van een uit de kluiten gewassen dijk die zich voor een klein deel in het Nederlandse Terneuzen uitstrekt, iets verder de grens oversteekt, om zich vervolgens voor het grootste deel uit te rollen tot in het Oost-Vlaamse Assenede, het bekende Vlaamse mosseldorp, waar de bewoners met gepaste trots de geuzennaam ‘kasseibijters’ dragen. 
De Nederlandse fotograaf Martijn Doolaard (1966) bundelt in Schizzi immaginari — inmiddels zijn zevende boek bij uitgeverij Voetnoot — een nieuwe intrigerende reeks zwart-witportretten. Deze ‘denkbeeldige schetsen’ vormen de grafische neerslag van Doolaards zomers verblijf in Tropea, een schilderachtig kuststadje in de punt van de Italiaanse laars, waar hij door een roesverwekkend en inspirerend dolce far niente werd beneveld. Schizzi immaginari is anders gezegd het overrompelende resultaat van een dubbele paradox: een zalig nietsdoen mondde uit in het maken van imaginaire beelden.
In Further complications tast Martijn Doolaard (1966) de uiterste grenzen van de portretfotografie verder af. De twintig portretten in deze nieuwe bundeling beantwoorden niet aan de klassieke definitie van het fotoportret. Het zijn eerder visuele registraties van lichamen en de gevoelens die erin tekeer gaan.