Gedachtegewemel over boeken en auteurs
Voor het eerst zijn de Enfantines (1918) van Valery Larbaud (1881-1957) integraal naar het Nederlands vertaald. André Gide roemde de ‘pure tover’ van deze nostalgische jeugdherinneringen uit de belle époque en ook Marcel Proust was een hevig bewonderaar. Kinderscènes bundelt negen messcherpe vertellingen, die de lezer meevoert naar gene zijde van een ogenschijnlijk onschuldige kindertijd.
Lees verder ‘Kinderscènes’ van Valery Larbaud: de duistere zijdes van de kindertijd
Hij heeft er 200 jaar op moeten wachten, maar Charles Baudelaire (1821-1867) is eindelijk opgenomen in het pantheon van Privé-domein. Mijn hoofd is een zieke vulkaan is de eerste, uitgebreide selectie van Baudelaires correspondentie in het Nederlands, vakkundig bezorgd en bevlogen vertaald door Kiki Coumans. Deze meer dan lezenswaardige brieven geven niet alleen een verrassend en bij momenten onthutsend beeld van de ultieme poète maudit, maar ontkrachten ook enkele vastgeroeste mythes over de auteur van Les fleurs du mal en Le Spleen de Paris of plaatsen deze op zijn minst in een ruimere, literair-historische context.
Lees verder ‘Mijn hoofd is een zieke vulkaan’ van Charles Baudelaire: de brieven van een protopunker
Emmanuel Bove was ongetwijfeld een van de markantste literaire fenomenen uit het interbellum. Bij leven kende hij enorme successen en vergaarde een legertje bewonderaars rondom zich, maar desondanks begon zijn roem kort na zijn dood te tanen. Hij verdween in de vergeetput van de bellettrie, tot wanneer op het einde van de jaren ‘70 van de vorige eeuw de Franse uitgeverij Flammarion met mondjesmaat, maar met groeiend succes, zijn werk opnieuw begon uit te geven. Al snel volgden wereldwijd vele vertalingen — ook in het Nederlands, de teller staat inmiddels op twaalf. Het duurde niet lang of Bove betrad het pantheon van de allergrootsten. Na Het voorgevoel in 2015 brengt De Arbeiderspers nu Vrouwelijk karakter uit, een tragisch liefdesverhaal zoals alleen Bove er een kon schrijven. Lees verder ‘Vrouwelijk karakter’ van Emmanuel Bove: een beklemmende liefdesroman in negatief
Frits Bernard Hotz (1922-2000) debuteerde op z’n vierenvijftigste en veroorzaakte in het midden van de jaren 1970 een literaire hype van formaat. In een schrijversloopbaan van ongeveer twintig jaar schreef hij zes verhalenbundels, een novelle en een roman. Twee jaar voor zijn dood kreeg Hotz de vooraanstaande P.C. Hooftprijs, de bekroning van een compact maar uitzonderlijk kwaliteitsvol en consistent oeuvre. Zoals het wel meer P.C. Hooft-laureaten verging, is Hotz vandaag in de vergetelheid geraakt. Alleen fijnproevers en nichelezers kennen zijn werk nog, waarvan overigens geen enkele titel meer leverbaar is. Daar brengt De Arbeiderspers, de uitgeverij die vanaf het begin zijn boeken publiceerde, nu bijna twintig jaar na Hotz’ overlijden verandering in met een bescheiden maar gedegen bloemlezing, Onrustige dagen, ingeleid en gekozen door zelfverklaarde Hotziaan Thomas Heerma van Voss. Lees verder ‘Onrustige dagen’ van F.B. Hotz: de wurgkracht van gewone woorden
Wie wordt er nu met plezier vijftig? A.H.J Dautzenberg (1967) alvast niet, hoewel de even bejubelde als verguisde auteur
uit Tilburg naar eigen zeggen sowieso nooit zijn verjaardag viert: ‘Gefeliciteerd worden met iets waar ik niets voor heb moeten doen, dat beviel en bevalt me niet.’ Maar die halve eeuw is toch iets bijzonders en daarom houdt hij rigoureus een dagboek bij van zijn ‘jaar van Abraham’. Al was het maar om het illusieloos verzet tegen het ouder worden te onderhouden, het onafwendbare dan toch maar enigszins te bedwingen. Het resultaat is een onverbiddelijk, openhartig en veelzijdig egodocument dat een nietsontziend zelfonderzoek koppelt aan een diepgaande zoektocht naar loutering en een voor altijd verloren gewaande jeugd. Met de scherpzinnigheid, het engagement en de klare taal die zijn eerder proza kenmerken neemt Dautzenberg in Ik bestaat uit twee letters de maat van het dagboekgenre.
Lees verder ‘Ik bestaat uit twee letters’ van A.H.J. Dautzenberg: een apologie van het ik
De eeuwige roem van de Franse schrijver Georges Perec (1936-1982) was al enigszins verzekerd sinds hij kort na zijn overlijden een kleine planeet naar zich vernoemd kreeg, net als een voetgangersstraat in het twintigste arrondissement van Parijs, een school en enkele bibliotheken. Maar met de recente publicatie van zijn gehele oeuvre in de
vooraanstaande Bibliothèque de la Pléiade lonkt niet minder dan het literaire heiligdom. Wie toetreedt tot het dundruk-pantheon van uitgeverij Gallimard ziet immers zijn nagenoeg goddelijke status als hedendaags klassiek auteur onomstotelijk en voorgoed bezegeld. Lees verder Georges Perec: de wereld is een (dromen)boek
Op het verkeerde been gezet door de slagschaduw van de Gentse Sint-Machariuskerk zijn we op zoek naar de voordeur van Christophe Vekeman. Wanneer we op een brievenbus het witte silhouet van een longhorn skelet-gewei zien, weten we dat we onze bestemming hebben bereikt. De volkswijk is heel even de prairie en zo hoort het. Vekeman, duidelijk in zijn nopjes want een nieuwe dichtbundel is zopas verschenen, opent gezwind de deur. Hij is vestimentair onberispelijk: geheel gehuld in donkerblauwe jeans, afgetopt met een strak gestreken hemd, stoer geschoeid in genagelde cowboyboots en met de kuif trouw hemelwaarts priemend. We trekken naar hoe kan het anders – “de schuur” in de binnentuin voor een gemoedelijk voortkabbelend gesprek over Johnny Paycheck, poëzie of niet en declameren of creperen. ‘Poëzie is voor mij een seksueel genre. In die zin dat het mij de mogelijkheid biedt om te schrijven op de manier van een rock-‘n-roll-artiest die op het podium staat. Zelf beschouw ik mijn gedichten als een soort van gestileerde oerkreet, een gebalde schreeuw van lust en seksualiteit.’ Lees verder ‘Dit is geen slaapkamer meer nu’: nagelnieuwe gedichten Christophe Vekeman
De reeks autobiografische teksten Privé-domein, het literaire paradepaardje van De Arbeiderspers, pakt deze zomer uit met een heuse boekhandelactie. In de maanden juli, augustus en september, geldt voor maar liefst 15 titels een flinke korting van €5. In de selectie vinden we ronkende namen als Gustave Flaubert, Thomas Mann, Sergej Prokofjev, Henrik Ibsen, Edward Said en Paul Léautaud terug.
De actie krijgt steun van een gloednieuwe editie, nummer 276 in de reeks alweer. In Schrijvers op reis haalt de Nederlandstalige fine fleur van het Arbeiderspersfonds herinneringen op aan hun eerste, mooiste, leukste of ergste verblijven buitengaats. Met bijdrages van onder andere Abdelkader Benali, Anna Enquist, Eva Gerlach, Luuk Gruwez, A.F.Th. van der Heijden, Guido van Heulendonk, Ilja Leonard Pfeijffer, Christophe Vekeman en Joost Zwagerman, is deze onderhoudende bundeling de uitgelezen compagnon voor strand, park of andere zonovergoten plek. Lees verder Schrijvers op reis: ‘Privé-domein’ gaat op vakantie
Zeventig jaar geleden won wielrenner Fausto Coppi, ‘l Campionissimo’ of ‘de kampioen der kampioenen’, zijn eerste Giro. Hij versloeg de favoriet Gino Bartali, die al in een van de eerste ritten ten val kwam. Later zouden Coppi en Bartali elkaar nog vaak bekampen. De rivaliteit tussen beide Italiaanse wielergoden was en is nog steeds legendarisch. Kort voor de start van de Tour de France in 1949, die Coppi zou winnen en waarin Bartali als tweede eindigde, publiceerde de Italiaanse schrijver en wielerfanaat Curzio Malaparte de korte tekst Fausto Coppi & Gino Bartali. De twee gezichten van Italië in het Franse sportblad ‘Sport Digest’. De Arbeiderspers stelt het artikel opnieuw ter beschikking als deel 6 in zijn nu al veelbelovende reeks ‘Sportklassieken’. Lees verder Curzio Malaparte over de wielergoden Coppi en Bartoli
