De Duitse toneelschrijver en criticus Gotthold Ephraïm Lessing (1729-1781) geldt als één van de origineelste denkers uit de Verlichting, en is een sleutelfiguur in de geschiedenis van het theater. Met zijn beruchte essay Laocoön (1766) is hij de eerste die een onderscheid maakt tussen literatuur en beeldende kunst, en lijnrecht ingaat tegen het tot dan toe gangbare principe van Horatius, dat dichten en schilderen op gelijke voet plaatst. Lessing ging een hevige polemiek aan met zijn tijdgenoot en hevig verdediger van Horatius’ stelling, Johann Winckelmann, vader van de Duitse kunstgeschiedenis. Lessings theorie is even eenvoudig als geniaal: beeldende kunst speelt zich af in ruimte, literatuur in tijd. Om dit te ondersteunen vertrekt hij van de beroemde beeldengroep in de Musei Vaticani, die de dood van de Trojaanse priester Laocoön verbeeldt. De Historische Uitgeverij brengt nu een uitstekende Nederlandse vertaling, in een mooie en van uitgebreide aantekeningen voorziene uitgave. We spraken met vertaler Wessel Krul, Hoogleraar Moderne Kunst- en Cultuurgeschiedenis aan de Rijksuniversiteit Groningen. Lees verder ‘Laocoön’, over de grenzen van de schilderkunst en de poëzie
