De goede zoon van schrijver, recensent en vertaler Rob van Essen (1963) is een veelzijdige ideeënroman. In zijn achtste roman verenigt Van Essen meerdere genres tot één organisch, grappig, ontroerend en spannend geheel: het is in eerste instantie een moederboek, maar evenzeer een road novel en een parodistisch scifi-avontuur als een utopische toekomstroman en een schijnbaar postmoderne reflectie over literatuur en kunst. De voorlopige apotheose van een oeuvre dat met iedere nieuwe toevoeging meer indruk maakt.
Lees verder ‘De goede zoon’ van Rob van Essen, de meester van de plotloze thriller
Wat is kunst? Het is een van de meest voor de hand liggende vragen wanneer we oog in oog staan met het schone. De Frans-Algerijnse filosoof Jacques Derrida (1930-2004) formuleerde in zijn invloedrijk essay Parergon (1978) een mogelijk en tot de verbeelding sprekend antwoord. Meer dan veertig jaar later waart de geest van Derrida rond in het knappe poëziedebuut van Veva Leye (1981), HAP AX LE GO ME NON, een origineel sporenonderzoek naar de grenzen van de taal, het subject en de werkelijkheid. Twee opmerkelijke publicaties die meer gemeen hebben dan je op het eerste gezicht zou denken en die onderliggend maar onmiskenbaar een stilzwijgende zielsverwantschap vertonen. 
‘Mij interesseert het leven alleen in zijn ongerijmde verschijningsvorm’, noteerde de literaire natuurkracht Daniil Charms (1905-1942) in zijn dagboek op het einde van de jaren 1930. Charms was de verpersoonlijking van het Russisch absurdisme, een ongeëvenaarde eenmansavantgarde die in zijn zwartgallige maar verbeeldingsrijke teksten genadeloos de zinloosheid en de absurditeit van het bestaan blootlegde — een tomeloos creatieve visie die uiteraard botste met het socialistisch-realisme vooropgesteld door Stalins Sovjet-Unie. Voor het eerst verschijnt een omvangrijke uitgave van Charms’ werk in Van Oorschots prestigieuze Russische Bibliotheek: samensteller en vertaalster Yolanda Bloemen maakte een meer dan gulle selectie uit zijn verhalend proza, toneelteksten, gedichten, brieven, dagboeken en kinderverhalen. 
De Nederlandse fotograaf Martijn Doolaard (1966) bundelt in Schizzi immaginari — inmiddels zijn zevende boek bij uitgeverij Voetnoot — een nieuwe intrigerende reeks zwart-witportretten. Deze ‘denkbeeldige schetsen’ vormen de grafische neerslag van Doolaards zomers verblijf in Tropea, een schilderachtig kuststadje in de punt van de Italiaanse laars, waar hij door een roesverwekkend en inspirerend dolce far niente werd beneveld. Schizzi immaginari is anders gezegd het overrompelende resultaat van een dubbele paradox: een zalig nietsdoen mondde uit in het maken van imaginaire beelden.
Toen schrijver en conferencier Bart Van Loo (°1973) rond zijn veertiende de zes aandoenlijke delen nationale geschiedenis van 
Uitgeverij het balanseer staat al jaren borg voor grensverleggende uitgaves, maar twee recente publicaties springen nog meer dan anders in het oog: 
Uitgeverij Pegasus heeft met Niemand zal ontkennen dat ik uw Aardbol aan mijn pink draag en Harmoniewereld— beide van de Russische futurist Velimir Chlebnikov (1885-1922) — twee buitengewone delen toegevoegd aan haar OOST!-reeks, een aantrekkelijke serie waarin Oost- en Midden-Europese literatuur voor het eerst in Nederlandse vertaling verschijnt. In deel 5 zijn korte stukken verhalend proza verzameld, in deel 6 een mooie selectie langere gedichten. Chlebnikov, ongetwijfeld een van de origineelste schrijvers uit de gehele wereldliteratuur, voelde zich binnen alle genres als een vis in het water, ook binnen de genres die hij zelf had uitgevonden. Zijn werk lezen, of het nu poëzie of proza betreft, is hoe dan ook een machtige belevenis.
Zo gaat dat met cultauteurs: tijdens je leven leest geen hond je werk, maar tien jaar na je overlijden kan het niet op. De literaire goegemeente reanimeert zichzelf en zet een 
Huub Beurskens valt in het voorwoord van zijn vertaling van de verzamelde verzen van Vladimir Nabokov (1899-1977) meteen met de deur in huis: er staan in de bloemlezing wel degelijk minder goede gedichten. Om de succesauteur van Lolita dan maar weg te zetten als een ‘mislukt dichter’ — zoals ‘collega’ Russische balling, Nobelprijslaureaat en dichter par excellence Joseph Brodsky, Nabokov ooit noemde — is volgens Beurskens dan weer een stap te ver: ‘Deze collectie bevat heerlijke dingen.’ 
Op de achterflap van International Bakery, het nieuwste boek van David Nolens (1973), staat te lezen dat het een ‘poëtisch schotschrift’ betreft, een pamflet waarin de auteur de gemeenschap tegenover het individu plaatst, ‘wars van genre en conventie’. Dat is een rake omschrijving die de lading meer dan behoorlijk dekt. In de eerste plaats omdat het inderdaad een vlijmscherpe aanklacht is tegen de heersende mores in onze maatschappij, en ten tweede omdat de vorm van Nolens’ pamflet niet voor één gat te vangen is. International Bakery heeft immers de lengte van een novelle en laat zich lezen als proza, maar etaleert vormelijke kenmerken die eerder thuishoren in de wereld van de poëzie. Zo is het geschreven in verzen, krioelt het van de woordspelletjes en ligt de nadruk op de muzikaliteit van de taal. Een uitdagend en hyperactueel boek dat de lezer aanzet tot veelvuldige herlezingen en de groeiende rijkdom van een stilaan indrukwekkend schrijverschap alleen maar bevestigt. 