De gebroeders de Goncourt zijn in eerste instantie bekend van hun roemruchte dagboeken, waarin ze op onovertroffen wijze het culturele leven in het Parijs van de tweede helft van de negentiende eeuw fijntjes door de mangel halen. Dat Edmond en Jules de Goncourt samen een tiental romans schreven is dan weer nauwelijks geweten. Manette Salomon, wellicht hun bekendste roman, verschijnt nu bij Voetnoot, de onvolprezen uitgeverij van vertaalster Anneke Pijnappel en vormgever Henrik Barends. Lees verder “‘Manette Salomon’ van Edmond en Jules de Goncourt: eindelijk (én meesterlijk) vertaald”
Na Satanstango in 2012 brengt de Wereldbibliotheek nu een tweede roman van de Hongaar László Krasznahorkai op de markt. Ook in De melancholie van het verzet ontleedt en herschikt Krasznahorkai de wereld tot een nieuwe werkelijkheid die onze kijk op de gebruikelijke orde van de dingen – de orde tussen goed en kwaad, zeg maar – danig ondersteboven haalt en ontregelt. Het kaliber van deze veeleisende mastodont van een roman is evenwaardig duister en bevreemdend als dreigend en ingenieus. Lees verder “‘De melancholie van het verzet’: een grandioze roman van de Hongaarse meester László Krasznahorkai”
Wanneer we Jeroen Olyslaegers ontmoeten op een zomers terras in Antwerpen is de schrijver duidelijk in zijn nopjes. Met recht en reden want het laatste deel van zijn bejubelde W-trilogie is net verschenen. In de spannende oorlogsroman Wil laveert Wilfried Wils, een hulpagent met dichterlijke ambities, tussen twee werelden: enerzijds neemt hij beroepshalve deel aan de jodenrazzia’s en steekt zijn artistieke mentor annex jodenjager Nijdig Baardje een handje toe; anderzijds helpt hij zijn collega en beste vriend Lode, een waaghals die het opneemt voor de joden. Jaren later vertelt Wilfried in dagboeknotities zijn onwaarschijnlijke verhaal aan zijn achterkleinzoon. Met deze ambitieuze roman over schuld en boete, normaalzucht en ambiguïteit, bevestigt Olyslaegers met kloeke stem zijn meesterschap. Lees verder “‘Wil’ van Jeroen Olyslaegers, het langverwachte slotdeel van de W-trilogie”
Op 5 februari 1916 opende Hugo Ball samen met zijn latere echtgenote Emmy Hennings het ‘Cabaret Voltaire’, de bakermat van de internationale dada-beweging. In deze piepkleine achterafzaal van een café in de Zürichse Spiegelgasse zou Ball met dada-vrienden als Tristan Tzara, Hans Arp, Richard Huelsenbeck en Marcel Janco literatuurgeschiedenis schrijven. Dada bestaat precies honderd jaar en dat viert uitgeverij Vantilt onder meer met de uitgave van Vlucht uit de tijd, het hoofdwerk van dada-bezieler Ball. Lees verder “‘De vlucht uit de tijd’ van Hugo Ball, grondlegger van het dadaïsme”
Sinds 1996 is Rokus Hofstede de vaste vertaler van cultschrijver Pierre Michon, een onklasseerbare auteur die sinds zijn debuut uit 1984, Vies minuscules (Roemloze levens in het Nederlands), een volstrekt unieke plaats inneemt in de Franse literatuur. Hoe klein in omvang het ook mag zijn, op de uitzonderlijke kwaliteit van Michons oeuvre valt niets af te dingen. We ontmoeten Hofstede (Hengelo, 1959) in zijn sfeervolle Gentse woning, waar de weergoden ons zo gunstig gezind zijn dat we ons gesprek gewoon onder de parasol in de kleine maar fijne stadstuin kunnen voeren. Lees verder “Vertaler Rokus Hofstede over Pierre Michon en ‘Koningslichamen’”
Geruchten deden de ronde dat uitgeverij Athenaeum-Polak & Van Gennep haar vooraanstaande ‘Grote Bellettrie’-reeks zou opdoeken, maar kijk, ruim twee jaar na Goethes Wilhelm Meisters leerjaren krijgt de serie een waardevolle aanvulling met de bij ons vergeten bildungsroman Groene Heinrich van de Zwitser Gottfried Keller. Dit enkel bij doorgewinterde Germanofielen gekende buitenbeentje van de Duitstalige literatuur verschijnt nu in een glansrijke vertaling van Nijhoffprijs-laureaat Peter Kaaij, die zich baseerde op de eerste versie uit 1855 en dat is wereldwijd een primeur. Lees verder “‘Groene Heinrich’ van Gottfried Keller: een buitenbeentje van de Duitstalige literatuur”
Op het verkeerde been gezet door de slagschaduw van de Gentse Sint-Machariuskerk zijn we op zoek naar de voordeur van Christophe Vekeman. Wanneer we op een brievenbus het witte silhouet van een longhorn skelet-gewei zien, weten we dat we onze bestemming hebben bereikt. De volkswijk is heel even de prairie en zo hoort het. Vekeman, duidelijk in zijn nopjes want een nieuwe dichtbundel is zopas verschenen, opent gezwind de deur. Hij is vestimentair onberispelijk: geheel gehuld in donkerblauwe jeans, afgetopt met een strak gestreken hemd, stoer geschoeid in genagelde cowboyboots en met de kuif trouw hemelwaarts priemend. We trekken naar hoe kan het anders – “de schuur” in de binnentuin voor een gemoedelijk voortkabbelend gesprek over Johnny Paycheck, poëzie of niet en declameren of creperen. ‘Poëzie is voor mij een seksueel genre. In die zin dat het mij de mogelijkheid biedt om te schrijven op de manier van een rock-‘n-roll-artiest die op het podium staat. Zelf beschouw ik mijn gedichten als een soort van gestileerde oerkreet, een gebalde schreeuw van lust en seksualiteit.’ Lees verder “‘Dit is geen slaapkamer meer nu’: nagelnieuwe gedichten Christophe Vekeman”
We steken de taalgrens over en zakken af naar Ellezelles, een door een onverschillige goddelijkheid tegen de heuvels tussen Vlaanderen en Wallonië geplakte gemeente van 5.000 inwoners, en sinds 20 jaar de woon- en werkplaats van schrijver-schavuit Pjeroo Roobjee. Beroemd is de jaarlijkse heksensabbath van Ellezelles, of Elzele zoals sommigen zeggen, naargelang aan welke kant van de heuvel ze staan, en in het verlengde daarvan, de ‘Sentier de l’étrange’, een 7 kilometer lange wandelroute met onderweg tientallen sculpturen van de lokale excentriekeling Jacques Vandewattyne. Deze folklorist zou ook de Hercule Poirot-mythe in het leven hebben geroepen: inderdaad, de bekende detective en liefhebber van de grijze hersencellen is hier geboren. Dat Poirot een fictief personage is kan niemand hier deren. Ten bewijze: een geboorteakte en een door Vandewattyne gemaakt standbeeldje, dat vlakbij het dorpsplein op de hoek van een huis hangt. Klim je iets verder de heuvel op, de bossen in, dan kom je terecht bij de Roobjees. We worden zeer hartelijk ontvangen en werkelijk alles zit mee: de winterzon werpt een prachtig licht over de groene vallei, de kwispelende hond verwelkomt ons met vrolijk geblaf en de zwarte kat ligt te soezen op de oprit. Op de thee, bij Pjeroo Roobjee. Lees verder “‘Niets te vieren’ van Pjeroo Roobjee”
Stel u voor: u vindt kort na de Eerste Wereldoorlog een explosief uit dat duizenden keren krachtiger is dan dynamiet. U noemt uw uitvinding ‘krakatiet’, naar de vulkaan Krakatau die in 1883 explodeerde met een kracht van 4 kernbommen. U beseft het potentieel gevaar voor de mensheid en slaat op de vlucht om de formule uit handen te houden van lieden met slechte bedoelingen. Wel, dit alles overkomt Prokop, het hoofdpersonage van Krakatiet, de visionaire klassieker uit 1924van de grote Tsjechische schrijver Karel Čapek. Een fonkelende avonturenroman die nu voor het eerst in Nederlandse vertaling verschijnt. Lees verder “‘Krakatiet’ van Karel Čapek, een knaller van een klassieker”
Op 5 jaar tijd schreef Tilburgs glorie Anton Dautzenberg maar liefst 10 boeken samen, stuk voor stuk kwieke getuigen van zijn literaire flair en niet aflatend engagement. Wie zijn werk niet kent, neem het ter hand: u zal zich alleszins niet vervelen. Tijdens de presentatie van Dautzenbergs nieuwste roman Wie zoet is noemde kunstbroeder P.F. Thomèse elk boek van de Limburger “een baksteen door de glanzende etalageruit van de Nederlandse winkel vol tevredenheid”. Verguisd en geprezen, beschimpt en bejubeld, elke nieuwe Dautzenberg doet hoe dan ook stof opwaaien. Zijn compromisloze betrokkenheid laat niemand onberoerd en wordt weleens als provocatie of aanstellerij ervaren. Zo publiceerde hij een glossy magazine om de armoede te bestrijden, doneerde een nier aan een onbekende en werd lid van vereniging Martijn, uit protest tegen de heksenjacht op pedofielen. “Wat mensen van mij vinden, daar ben ik niet mee bezig, laat ze maar roepen. Als ze al die haat op mij projecteren, voelen ze zich wat lichter en is er wat meer ruimte voor liefde, denk ik dan.” Lees verder “A.H.J. Dautzenberg: hemelbestormer en vuurmeester van de Nederlandse letteren.”
